Ιστορίες Συμμετεχόντων: We Are All Humans “Solidarity on Air”
Σχέδιο Κατάρτισης (21/02/2022-28/02/2022) Moravec, Τσεχία
Από τη Σωτηρία Καπεντζώνη
Το να εκφράσω με λόγια την εμπειρία μου από το πρόγραμμα Erasmus+ είναι πραγματικά μια πρόκληση. Είναι αδύνατον να αντιληφθώ την ιδέα ότι αυτό το πράγμα είναι πλέον μια ιστορία και το πιο σουρεαλιστικό μέρος είναι ότι κράτησε μόνο 7 ημέρες. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να συνηθίσω τόσο πολύ σε έναν τρόπο ζωής και να δημιουργήσω τέτοιους δεσμούς με εντελώς άγνωστους ανθρώπους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Δεδομένου ότι δεν είχα συμμετάσχει ποτέ πριν σε κάποιο σχέδιο κινητικότητας, υπήρξαν πολλές εκπλήξεις για μένα.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τρόπος που μου φέρθηκαν τόσο από τον οργανισμό αποστολής όσο και από τον οργανισμό φιλοξενίας, αφού ήμασταν σε επαφή μαζί τους για να κανονίσουμε τα πάντα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, όλοι ήταν τόσο ευγενικοί και καθησυχαστικοί, που σχεδόν ένιωθα σαν να είχα κάνει μια δωρεά ή κάτι παρόμοιο.
Μια άλλη έκπληξη για μένα ήταν ο αντίκτυπος που είχε η μη τυπική μάθηση σε μένα, καθώς μπορούσαμε να κάνουμε ώρες και ώρες δραστηριοτήτων που μας βοηθούσαν να εξελιχθούμε, αλλά ένιωθα ότι τα κάναμε όλα μόνο για τη δική μας διασκέδαση. Απορροφούσα έναν σωρό πληροφοριών για πολλά πράγματα, όπως απλά καθημερινά γεγονότα ή σημαντικά κοινωνικά ζητήματα σε όλες τις χώρες και δεν συνειδητοποιούσα καν πόσα είχα μάθει χωρίς σχεδόν καμία προσπάθεια.
Το μέρος που μέναμε ήταν μια μικρή πανσιόν σε ένα χωριό της Τσεχίας κοντά στο Μπρνο. Αν και κάναμε τις επισκέψεις μας σε κοντινά χωριά και στο πανέμορφο Μπρνο φυσικά, δεν μου άρεσε τίποτα όσο ο χρόνος που περάσαμε στην αίθουσα παιχνιδιών, στην αυλή ή στις (αμέτρητες!) λίμνες όπου περπατούσαμε.
Συνολικά, το πρόγραμμα είχε μια πολύ ανθρωπιστική προσέγγιση· έτσι, μέσα από τις δραστηριότητες και τις εξομολογήσεις που κάναμε, ήταν αναπόφευκτο να ανοιχτούμε και να νιώθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο μέρα με τη μέρα.
Καθώς έφευγα, συνειδητοποίησα ότι πιθανότατα δεν θα έβρισκα ποτέ την ευκαιρία να επιστρέψω σε αυτό το μαγευτικό χωριό, με τα γραφικά σπίτια και τα συγκλονιστικά τοπία, αλλά, στο τέλος της ημέρας, αυτό για το οποίο λυπάμαι περισσότερο είναι πως ποτέ δεν θα να είμαι ξανά στον ίδιο χώρο με όλους αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους. Δεν ξέρω αν ήταν κάτι στο φαγητό ή απλώς τύχη, αλλά μου φάνηκε ότι όλοι ήταν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους και ενίσχυσαν και τη δική μου βέλτιστη εκδοχή. Ναι, με μερικούς ανθρώπους ένιωθες πιο συνδεδεμένη από ό,τι με άλλους, αλλά δεν υπήρχε ούτε μια ψυχή στον χώρο, ούτε για ένα δευτερόλεπτο, με την οποία δεν θα αισθανόσουν άνετα και ενωμένοι.
Όταν φύγαμε, είχαμε την ευκαιρία να αφήσουμε ο ένας στον άλλο γράμματα και μείναμε επίσης σε επαφή μέσω μιας ομάδας What’sApp. Τα λόγια που μοιραστήκαμε ήταν τόσο συγκινητικά και εντυπωσιακά, μερικά νομίζω ότι δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Αν και είμαι πρόθυμη να συμμετάσχω σε όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά τα σχέδια κινητικότητας τώρα, δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι θα ξαναζήσω κάτι τέτοιο. Το μέλλον θα δείξει, αλλά, σε κάθε περίπτωση, δεν έχω νιώσει ποτέ πιο ευγνώμων για κάτι!
–Σωτηρία Καπεντζώνη
